هر چند در ترکیبات ایمپلر های پمپ آب شور از مواد پلیمری مانند لاستیک، نئوپرین و حتی پلی اورتان استفاده می شود و تصور بر این است که لاستیک در برابر آب مقاومت مناسبی دارد اما باید گفت آب شور دریا دارای نمک و املاح خورنده با درصد بالا و قابلیت خورندگی بسیار بالایی می باشد بگونه ای که فلزاتی مانند فولاد را به سرعت اکسید کرده و حتی فلزاتی مانند استنلس استیل که ضد زنگ تلقی می شوند نیز در تماس با آب شور دریا دچار خوردگی می شوند. در تماس با مواد پلیمری ایمپلر ها وجود نمک ابتدا سبب خشک شدن لایه های بیرونی ایمپلر می شود بگونه ای که سطح بیرونی تحت تاثیر نمک ابتدا انعطاف خود را به تدریج از دست می دهد. کاهش میزان انعطاف سطحی پره های ایمپلر سبب می شود تحت تاثیر تغییر فرم ها در عملکرد ابتدا ترک هایی بسیار ریز بر روی سطح ایمپر پدید آید. ایجاد این ترک ها نفوذ بیشتر آب شور را به داخل منافذ ایمپلر به همراه داشته و این ترک ها به تدریج در عمل لایه های پلیمری ایمپلر افزایش پیدا می کنند و در نهایت به شکستن کامل پره ها می انجامند.